The Hague Royals kan Donar één helft partij bieden

Foto: Sportsnap 

Wat is het verschil tussen een Nederlandse topploeg en een ploeg die net komt kijken? 39 punten zou je kunnen zeggen als je de eindstand 52-91 bekijkt. Maar er zit natuurlijk veel meer achter. Donar speelt Europees, heeft een flink budget en full time profs met daarbij een aantal heel sterke Amerikanen. Bij The Royals is het zeker na de pandemie ellende van het rookie seizoen  de eindjes aan elkaar knopen en daarin kleine stappen  maken. En op dat vlak werden er twee belangrijke overwinningen behaald.  

Vlak voor de wedstrijd sloten de basketballverenigingen Lokomotief uit Rijswijk, The Jumpers uit Den Haag en DE Hammerheads uit Zoetermeer en convenant met The Hague Royals dat moet leiden tot een samenwerking op gebied van talentbegeleiding, doorstroming en veel andere facetten van het basketball.  

Wellicht net zo belangrijk was de oproep voor vrijwilligers om de wedstrijd doorgang te laten vinden. Omdat dit een midweekse wedstrijd was konden de vaste opbouwers niet aanwezig zijn. Dus werd binnen een mum van tijd een crew opgetrommeld van basketballverenigingen en scholieren. Het toont de weerbaarheid van de club en aanhang. 

De aanwezige toeschouwers kregen een leuk en levendig eerste kwart voorgeschoteld, waarin al snel bleek hoe makkelijk de Groningers hun aanvallen uitspeelden en hun punten maakten. Aanvankelijk stelden The Royals hier even attractief basketball met vlotte combinaties  tegenover. Het verschil zat hem eigenlijk alleen in de afwerking, waarbij het ook niet altijd meezat.  

Vooral de combinatie Deividas Kumelis, Bryce Smith liep af en toe uitstekend. Verdedigend liet Arben Camaj zich als rebounder gelden, al ging dat te vaak gepaard met fouten, zodat hij al voor de rust op 4 fouten stond.  

Het eerste kwart eindigde op 17-22 in het voordeel van de Groningers, maar in het tweede kwart werd het verschil groter. Dit had vooral te maken met de sterkte ( zwakte) van de bank. Waar Donar eindigde met 1 speler die zonder punten bleef waren dat er 5 bij The Hague Royals. En dat niet alleen, de turnovers en gemiste schoten namen hand over hand toe als de basis werd gewisseld.  

Toch hadden de Hagenaars veel dichterbij kunnen komen als ze zorgvuldiger met de vele vrije worpen waren omgegaan. Het bizarre feit feit deed zich voor dat de thuisploeg binnen 30 seconden maar liefst 8 vrije worpen kreeg. Daarvan ging er zegge en schrijven 1 door het netje. Met een buzzer beater van Casey Lopes kwam de ruststand op 32-44, alleszins redelijk gezien de verhoudingen, maar het verschil had veel kleiner kunnen zijn. 

INEENSTORTING IN TWEEDE HELFT 

Helaas konden The Royals dit niveau niet volhouden. Nadat zij vooral door een goed draaiende Marnixson Knepa – hij moest veelvuldig de plaats van Arben Camaj innemen – tot minder dan 10 punten terugkwamen volgde een voledige ineenstorting. Ineens lukte de passing niet meer, de afronding nog minder , terwijl de bezoekers naar hartelust konden doorgaan met scoren.  

Het leek ook of coach Bert Samson zich al bij de nederlaag had neergelged, wat hij liet zijn bankspelers veelvuldig opdraven. Wellicht verstandig om ze zodoende wat meer ervaring met grote weerstand te geven , maar niet erg gunstig voor de stand. Donar kon de wedstrijd rustig uitspelen en doorlopen naar een verschil van bijna 40 punten. Wie nog wel tegenstribbelde was Casey Lopes die onvermoeibaar zijn acties bleef maken en alleen met fouten kon worden afgestopt. Hiermee ontpopte hij zich tot man of the match aan Haagse zijde.  Ditmaal was het een ongelijke strijd tegen een lonkend perspectief dat op alle fronten veel verder is. Aan The Royals de schone taak om geleidelijk aan naar dit niveau toe te groeien en aan het Haagse publiek om geduld te hebben en de ploeg te blijven steunen.